چکیده :
ترجمه ماشینی:
نگاهی دقیق به متفکران فرانسوی پس از 1968 رجیس دبره، امانوئل تاد، مارسل گوشه و آلن دوبنویست
جاکوب کالینز در چرخش انسان‌شناختی، پیشرفت آنچه را سنت «انسان‌شناسی سیاسی» در فرانسه در طول دهه 1970 می‌خواند، دنبال می‌کند.
پس از انقلاب اجتماعی دهه 1960 که توجه جدیدی به هویت ها و گروه هایی که قبلاً در جامعه فرانسه در حاشیه بودند، جلب کرد، کشور وارد دوره ای از رکود شد: اقتصاد کند شد، سیستم سیاسی به بن بست رسید و ایدئولوژی های کمونیسم و کاتولیک جذابیت خود را از دست دادند.
.
در این دوران عدم تعین سیاسی، فرهنگی و اقتصادی، انسان‌شناسی سیاسی، همانطور که کالینز آن را تعریف می‌کند، روایت‌های بزرگی را به نظریه‌پردازان اجتماعی ارائه کرد که می‌توانست با تثبیت قوانین و تاریخچه‌های آن در گذشته عمیق و گاهی کهن، تعریف بیشتری از «اجتماعی» بدهد.
انسان شناسان سیاسی به دنبال پاسخ به اساسی ترین سؤالات بودند: سیاست چیست و یک جامعه سیاسی چیست؟ کالینز بر چهار متفکر فرانسوی تأثیرگذار و در عین حال معمولاً نادیده گرفته شده تمرکز می کند - رژی دبری، امانوئل تاد، مارسل گوشه و آلن دو بنویست - که از چپ تا راست افراطی، گرایش های سیاسی متفاوتی را در فرانسه نمایندگی می کنند.
از طریق مطالعه دقیق و جامع کار آنها، او بررسی می کند که چگونه موضوعات کلیدی مذهب، هویت، شهروندی، و دولت در طیف گسترده ای از نظرات در فرانسه معاصر مفهوم سازی و بحث شده است.
کالینز استدلال می کند که مخاطرات از دهه 1970 تغییر نکرده است و تصورات رقیب از جمهوری همچنان برای تسلط رقابت می کنند.
مسائل سیاسی و فرهنگی در حال حاضر - برای مثال بورکینی - بزرگ‌تر می‌شوند و خصلت یک تهدید انسان‌شناختی به خود می‌گیرند.
از این نظر، او نشان می‌دهد که چگونه چرخش انسان‌شناختی، آن‌طور که در آثار دبره، تاد، گوشه و بنوئیست نشان می‌دهد، لنز مفیدی برای مشاهده مناقشات سیاسی و اجتماعی است که تاریخ فرانسه را در چهل سال گذشته شکل داده‌اند.
a close look at post-1968 french thinkers régis debray, emmanuel todd, marcel gauchet, and alain de benoist
in the anthropological turn, jacob collins traces the development of what he calls a tradition of "political anthropology" in france over the course of the 1970s.
after the social revolution of the 1960s brought new attention to identities and groups that had previously been marginal in french society, the country entered a period of stagnation: the economy slowed, the political system deadlocked, and the ideologies of communism and catholicism lost their appeal.
in this time of political, cultural, and economic indeterminacy, political anthropology, as collins defines it, offered social theorists grand narratives that could give greater definition to "the social" by anchoring its laws and histories in the deep and sometimes archaic past.
political anthropologists sought to answer the most basic of questions: what is politics and what constitutes a political community? collins focuses on four influential, yet typically overlooked, french thinkers—régis debray, emmanuel todd, marcel gauchet, and alain de benoist —who, from left to far right, represent different political leanings in france.
through a close and comprehensive reading of their work, he explores how key issues of religion, identity, citizenship, and the state have been conceptualized and debated across a wide spectrum of opinion in contemporary france.
collins argues that the stakes have not changed since the 1970s and rival conceptions of the republic continue to vie for dominance.
political and cultural issues of the moment—the burkini, for example—become magnified and take on the character of an anthropological threat.
in this respect, he shows how the anthropological turn, as it figures in the work of debray, todd, gauchet, and benoist, is a useful lens for viewing the political and social controversies that have shaped french history for the last forty years.